วันที่ 3
ขี่ม้ารอบค่าย(ซะบ้าง)
ก้มมอง จ้องเข้าไปจนหน้าติดกับปัญหา แกะไม่ออก ร้องแง้ๆ แล้วสุดท้ายก็หาทางออกไม่ได้
ใครรู้บ้างว่าปัญหามันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่? แต่ที่แน่ๆมันเกิดมาพร้อมเสียงร้องแง้ๆ ตั้งแต่ออกจากท้องแม่แน่นอนหรืออาจจะก่อนหน้านั้นอีก?
มนุษย์เป็นสัตว์ขี้เหงา อยู่คนเดียวนานๆไม่ได้ จริงไม? ต้องมีการรวมกลุ่มเพื่อความอยู่รอด และเมื่อได้รวมกลุ่มและทำอะไรสักกะอย่างด้วยกัน ฉันคิดอย่างนั้น เธอคิดอย่างงี้ ฉันคิดที เธอคิดสองที ปัญหาเกิดขึ้นโดยมิได้นัดหมายอีกครั้ง......
ในกลุ่มเดิมๆของเรา สังคมเดิมที่เราคุ้นเคยเห็นกันจนเบื่อ คุ้นเคยกันแบบรู้ทางกัน แต่แปลกว่าถ้าเกิดปัญหาขึ้น บางครั้งก็แก้ไม่ตก ตีไม่แตก บางปัญหาถกกันหัวจะแตกก็คิดกันไม่ออก จ้องหน้ากันไปมาแล้วยิ่งเครียดเพราะคิดไม่ออกเหมือนกัน
เปรียบแล้วเหมือนกับเราเอาหัวสุมติดกันต่อจิ๊กซอ มีแต่จิ๊กซอร์ตัวเดิมๆที่อยู่ในมือ แค่เปลี่ยนกันไปมา เมื่อไหร่จะต่อกันครบละครับคุณพี่ เอาหัวออกจากกันถอยห่างให้ไกลออกไป ขี่ม้าเรียบค่ายมองให้เห็นจิ๊กซอร์ตัวอื่นๆบ้าง มองให้เห็นมุมอื่นๆบ้าง จะดีไม?
บางทียืนคุยกันดีๆแก้ปัญหาไม่ออกสักที แต่พอตีลังกาคุยกันกลับเห็นทางออก อืม.....น่าคิด
ปะ.... ไปขี่มากัน ฮี่ก๊อบๆ......วันนี้เลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น